ترک صحنه با اجازه رهبر .

 ترک صحنه با اجازه رهبر

دین از آن جهت که بشر را با دید جمعی می نگرد و برای انسان یک هویت جمعی معتقد است یک سلسله وظایفی را به عنوان مسائل اجتماعی مطرح می کند. آنها که از نبوغ برخوردار نیستند ، تک اندیشند و فقط به فکر خودشان هستند و خطوط کلی اجتماعی را درک نمی کنند یا اگر خطوط کلی جامعه را درک کردند توان نثار و ایثار ندارند لذا در صحنه ی اجتماع قدم نمی نهند. 

 اگر کسی اهل قیام و اقدام بود معلوم می شود که هم مساله ی هویت اجتماعی بشر را خوب درک کرده هم لزوم فداکاری برای گرامیداشت هویت جمعی را خوب تحصیل کرده است. داشتن هوش اجتماعی و رعایت حیثیت جمعی به قدری محترم است که قرآن آن را از ویژگی های مومنین دانسته و می فرماید:  

«انما المومنون الذین آمنوا بالله و رسوله و اذا کانوا معه علی امرجامع لم یذهبوا حتی یستاذنوه . سوره نور آیه 62 »  

مومنین راستین کسانی هستند که هم از نظر عقیده به خدا و پیامبرش معتقدند و هم از نظر درک مسائل اجتماعی ، در مسائل جمعی – امر جامع ؛ از قبیل تظاهرات علیه استکبار ، حضور در انتخابات ، تایید رهبری و مسئولین اسلامی ، تایید خدمتگزاران راستین ، امر به معروف و نهی از منکر جمعی - حضور دارند. 

 و منزوی نیستند و رهبرشان را تنها نمی گذارند ، و بدون عذر موجّه صحنه را ترک نمی کنند و اگر معذور بودند بدون اطلاع نمی روند . این چنین نیست که بگوید من که مریض هستم بروم بلکه اعلام می کند که چون مریضم نمی آیم تا راه بهانه گیری را برای دیگران باز نکند.  

خداوند در پایان آیه می فرماید: اگر کسی معذور بود و به اذن مقام رهبری صحنه را ترک کرد فضیلتی را از دست می دهد. لذا رهبر مامور است که برای آنها استغفار کند. چون طلب مغفرت رهبر، مایه ی آرامش و طمانینه ی قلب کسانی میشود که با کسب اجازه صحنه را ترک کرده اند. این نموداری از وظیفه ی جمعی افراد جامعه بود که قرآن آن را ترسیم می کند. 

 منبع : زن در آیینه جلال و جمال / آیه الله جوادی آملی حفظه الله تعالی/صص292-293 چاپ اول1369.